“Ik ben altijd gek geweest op baby’s. Die liefde is begonnen in de lagere school, toen we met de klas op bezoek gingen op de kraamafdeling van het ziekenhuis. We mochten een kamer binnen waar een moeder lag met haar pasgeboren zoontje. Maximilliaan heette het kindje – ik ben die naam nooit vergeten. Met de hele klas stonden we rond het bedje. Op dat moment voelde ik: hier wil ik later ook staan.”
“Ik ben vroedkunde gaan studeren, maar het bleek het niet zo vanzelfsprekend om als vroedvrouw een vaste job te vinden. Omdat ik graag werkzekerheid wilde, ben ik als verpleegkundige beginnen te werken. Tot enkele jaren geleden kreeg je tijdens de opleiding vroedkunde ook de nodige vakken en zelfs stages verpleegkunde. Vandaag moet je als vroedvrouw een extra opleiding volgen tot verpleegkundige – weliswaar in een verkort traject – maar ik kon dus meteen beginnen. Ik ben op de afdeling heelkunde van het UZA gestart, maar ik miste de baby’s. Toen ik na twee jaar de vacature zag bij Kind en Gezin, heb ik geen moment getwijfeld.”
Meten en wegen
“Als verpleegkundige ben ik een aanspreekpunt voor ouders, vanaf het begin van de zwangerschap tot het kindje naar school gaat. Dat vind ik zo fijn: je ziet de kinderen echt opgroeien. Ik zie de gezinnen op regelmatige basis in het consultatiebureau, maar ik houd ook contact via Whatsapp, Teams, sms en telefoon. De consulten zijn gratis en volledig vrijblijvend. In dit consultatiebureau werken we met twee verpleegkundigen en twee artsen. Samen volgen we de groei, gezondheid en ontwikkeling van het kind op. We meten en wegen de kinderen bij elk bezoek, geven vaccinaties en doen op vaste momenten een gehoor- en oogtest. Op die manier proberen we eventuele problemen tijdig op te sporen.”
“Wat we daarnaast vooral doen is luisteren naar vragen en bezorgdheden van de ouders, en ondersteuning bieden wanneer ze daar nood aan hebben. Onze deur staat altijd open, dat is een boodschap die ik altijd meegeef aan ouders. Of je nu vragen hebt over de omschakeling naar vaste voeding of op zoek bent naar tips omdat je peuter moeilijk inslaapt: we proberen op zoveel mogelijk vlakken te helpen of door te verwijzen naar organisaties waar we mee samenwerken, zoals het Huis van het Kind, CAW of lokale sociale organisaties."
Luisterend oor
“Onze aandacht gaat niet alleen naar het kind. We vragen ook aan de moeders: hoe gaat het met jóu? Een kind krijgen is een ingrijpende gebeurtenis. Zeker de eerste maanden, waarin een baby heel veel aandacht en energie vraagt, zijn bijzonder intens. Niet elke moeder zit op een roze wolk, en dat willen we bespreekbaar maken. Ik vergelijk het graag met de veiligheidsinstructie in het vliegtuig: zet eerst het zuurstofmasker op bij jezelf, dan pas bij je kind. Je kunt pas goed voor je kind zorgen als het goed gaat met jezelf. De vraag hoe het gaat stellen we trouwens ook aan de partners. Zij zijn soms wat verbaasd – vaders of meemoeders worden vaak een beetje vergeten – maar tegelijk merk je dat ze het waarderen. Partners kunnen ook moe zijn of het moeilijk hebben. Ook voor hen willen we een luisterend oor zijn."
“Je ziet niet alleen de kinderen groeien, maar ook de ouders in hun rol als ouder. Dat vind ik schitterend. Veel kersverse moeders en vaders zijn tijdens het eerste bezoek of consultatie nog wat onzeker. Je krijgt vaak goedbedoeld advies van de mensen om je heen, maar je moet vooral uitzoeken wat je zélf wilt, of waar je je zélf goed bij voelt in de opvoeding van je kind. Het is niet altijd gemakkelijk om je innerlijke kompas te volgen. Sommige ouders sturen me de eerste dagen of weken na de geboorte regelmatig vragen via Whatsapp. Als ik dan merk hoe ze na een tijdje winnen aan zelfvertrouwen en zelfstandigheid, doet me dat oprecht plezier."
Multiculturele job
“Ons consultatiebureau ligt in het centrum van Antwerpen, in een buurt waar verschillende nationaliteiten wonen. Het ene moment zit ik in de huiskamer van een Marokkaanse familie, een uur later bij een Joods of Indiaas gezin. Ik spreek gelukkig veel talen. (lacht) En als het niet lukt, behelp ik me met Google Translate of schakel ik een tolk in."
"De visie op opvoeden kan erg verschillen tussen culturen. In onze westerse samenleving maken we veel gebruik van een kinderwagen en babypark, terwijl ouders met een Aziatische, Afrikaanse of Latijns-Amerikaanse achtergrond hun kinderen tijdens het eerste levensjaar veel bij zich dragen in een draagdoek of draagzak. We zien ook verschillen in soorten groenten en fruit die mensen uit andere culturen eten, daar moeten we ook rekening mee houden wanneer we voedingsadvies geven. Dat maakt het zo boeiend, ik leer nog elke dag bij."
"Soms kan het ook confronterend zijn. Tijdens mijn huisbezoeken kom ik regelmatig bij kansarme gezinnen of vluchtelingen. Het voorbije jaar heb ik enkele moeders uit Oekraïne begeleid, van wie de partner achtergebleven is om te vechten. Die verhalen blijven weleens door mijn hoofd spoken. Eén moeder zal ik nooit vergeten. Ze was nog maar een tiener, en was door haar ouders uit huis gezet nadat ze zwanger was geraakt. Ze had niets voor haar toekomstige baby. Mijn eigen moeder en ik hebben haar toen wat kleertjes en andere babyspullen bezorgd."
Een voorrecht
“Vorig jaar ben ik zelf mama geworden. En ja, ik heb me ook zelf laten ondersteunen door Kind en Gezin. Het is niet omdat ik hier werk, dat ik – of mijn partner – alles weet. Ik heb ook geworsteld met de slapeloze nachten en de borstvoeding. Tijdens mijn eigen bezoekjes aan het consultatiebureau van Kind en Gezin was ik even geen verpleegkundige meer, maar een gewone moeder met vragen en onzekerheden. Dat heeft me nog empathischer gemaakt naar de ouders die ik begeleid. Wanneer een moeder vertelt over problemen met de borstvoeding, zal ik haar altijd wetenschappelijk onderbouwd advies geven, maar het is fijn dat ik ook mijn eigen ervaring met haar kan delen."
"Ik heb al honderden kinderen zien komen en gaan, maar ik blijf het prachtig vinden om een pasgeboren baby in mijn armen te houden. Het blijft boeiend om te zien hoe een baby zich ontwikkelt van een klein, volledig afhankelijk wezentje naar een kind met een eigen willetje. Ik vind het een voorrecht om dat van dichtbij mee te mogen volgen."
Deze tekst werd geschreven door Lien Lammar en verscheen op www.nursing.be.
