Sana: “Ik was het niet gewoon om te praten, omdat ik van thuis uit had geleerd dat ik niet mocht spreken over wat er in mij omging. Gevoelens onder woorden brengen was voor mij dan ook heel moeilijk. Mailen heeft mij daar enorm bij geholpen: ik had de tijd om over mijn woorden na te denken en om wat orde te scheppen in mijn chaotische hoofd.”
Sana’s eerste contact met hulpverlening gebeurde via mail.
Sana: “Ik vond het idee om ergens binnen te stappen heel moeilijk. Via mail kon ik een inkijk geven in mijn toen zware bestaan, zonder starende blikken. In die tijd voelde ik mij een last, fysiek hulp vragen was heel moeilijk. Een mail was veel toegankelijker: de hulpverlener kon zelf beslissen of hij mij wilde helpen of niet.”
Die hulpverlener was Iwein van het JAC. Omdat hij al snel doorhad dat mail voor Sana een veiliger communicatiemiddel was dan live contact, bleven hij en Sana elkaar mailen.
Sana: “Door mijn donkere gedachten en geheimen neer te typen, hoefde ik ze niet luidop uit te spreken. Ze luidop uitspreken was te confronterend en maakte die gedachten ‘echt’. Dat maakte mij nog angstiger. Ik had toen een ongezond denkpatroon waarbij alles dat ik uitsprak, ook echt moest gebeuren. Iwein voelde dit aan en stelde voor om te blijven mailen. De last die ik mezelf opdroeg, kon Iwein op die manier mee dragen.”
Bovendien haalde het medium mail ook bepaalde drempels weg.
Sana: “Hoewel ik best een mondige jongedame ben, klapte ik toch dicht als ik over mezelf en mijn gevoelens moest spreken. Laat ik het zo zeggen: ik vertelde meer via mail dan face to face.”
Heb je ook interesse om een opleiding e-mailhulp te volgen? Bekijk hieronder het opleidingsaanbod Bandbreedte.
