“’Niemand is zeker van zijn plaats’, zei de coach altijd. Maar nu is het dus wel duidelijk”, lacht Arne. “Onze ploeg telt acht spelers, zes daarvan zitten in de selectie. Ook onze andere twee teamgenoten doen nu de volledige voorbereiding mee en blijven stand-by voor als iemand onverwacht zou uitvallen.”
Wie is Arne Vanhove?
- 37 jaar
- Werkt sinds januari 2021 bij Opgroeien als ICT-helpdeskmedewerker bij team Gebruikersondersteuning. Daarvoor werkte hij twee jaar als grafisch vormgever en tien jaar bij een ICT-bedrijf in Brugge.
- Studeerde informaticabeheer in het middelbaar en volgde nadien bij Syntra de opleiding grafisch vormgever desktop publishing, in combinatie met bedrijfsbeheer in het volwassenenonderwijs.
- Speelt goalball bij de Belgian Bulls, het nationale team.
- Heeft het topsportstatuut.
Kan je goalball omschrijven voor wie de sport niet kent?
“Goalball is een balsport voor mensen met een visuele beperking. Elk team bestaat uit drie spelers en iedereen draagt een blinddoekmasker. Iedereen start dus gelijk. We spelen op een veld van 9 op 18 meter. De beide doelen zijn gelijk aan de breedte van het veld en 1,5 meter hoog. Je moet de rinkelbal in het doel van de tegenstander proberen te werpen. De tegenpartij probeert de bal op het gehoor te lokaliseren en uit het doel te weren met het lichaam. Het ziet er misschien wat vreemd uit als je het voor de eerste keer ziet, maar het is een complete sport. Het vraagt een groot uithoudingsvermogen omdat je voortdurend van houding wisselt.”
“Het is een sport die je zintuigen op scherp zet. Tijdens het spel moeten het publiek en de spelers vaak stil zijn zodat je kan horen waar de bal is. De tape op de grond markeert het veld en die lijnen tasten we af met onze handen en voeten. Als ik op het veld sta, zit ik echt in een andere wereld, helemaal gefocust.”
Hoe bereiden jullie zich voor?
“We weten sinds 2018 dat we naar de Paralympische Spelen gaan. We behaalden toen een bronzen medaille op het WK. We bereiden ons sindsdien voor, al gooide corona heel wat roet in het eten omdat we minder konden trainen en minder matchen hebben gespeeld. Al is dat zo voor elke ploeg. Het is dus moeilijk in te schatten hoe goed onze tegenstanders zullen zijn.”
“De echte voorbereidingen zijn na de zomer van 2020 gestart, tot dan was het niet mogelijk om alles zoals gepland te doen. Ik train normaal twee keer per week – op dinsdag en zaterdag – met het nationale team. Daarnaast wordt ook verwacht dat je zelf fysieke krachtraining doet op maandag, woensdag en vrijdagavond. Dat doe ik in de fitnesszaal van Sport Vlaanderen, die tijdens corona gelukkig meestal wel beschikbaar was voor sporters met een topsportstatuut. Verder speel ik meestal ook nog een competitiematch met mijn club Noordzee in Brugge en train ik een keer per week met hen.”
Hoe schat je jullie kansen in?
“We zijn niet de sterkste ploeg, maar we hebben wel veel ervaring. Alles hangt af van de loting. Net zoals de Rode Duivels komen wij ook liefst niet te vroeg uit tegen topfavorieten Brazilië en Duitsland. (lacht) We zijn dus realistisch. Met een vierde of vijfde plaats zal ik heel blij zijn.”
Waarom koos je voor goalball als sport?
“Ik heb een visuele beperking sinds mijn geboorte, waardoor een stuk van mijn zicht weg is, en maak deel uit van een zesling. Mijn broers Tom en Bruno hebben dezelfde aandoening, een gevolg van onze vroeggeboorte. Ook Tom en Bruno spelen bij de Belgian Bulls en gaan mee naar de Paralympische Spelen.”
“Het is een aandoening met grote gevolgen, maar ze blijft wel stabiel. Voor het werk heb ik geen aanpassingen nodig. Alleen tijdens thuiswerk gebruik ik een schermarm om het pc-scherm gemakkelijker van dichtbij te kunnen lezen.”
“Als je een visuele beperking hebt en een teamsport wilt doen, zijn er weinig mogelijkheden. Voetbal is geen optie. Toen ik twaalf was, ben ik gestart met torbal, een lichtere variant van goalball met een kleiner terrein en een lichtere bal. Rond mijn vijftiende ben ik overgestapt naar goalball, maar daarmee was ik ook weer gestopt omdat het moeilijk te combineren was met school. Nadien heeft goalball heel lang stilgelegen, tot ik mij terug aansloot bij mijn club in Brugge en nadien gevraagd werd voor de nationale ploeg. Na onze bronzen medaille op het WK volgt nu dus een nieuwe stap in het avontuur.”
