Het Good Lives Model of Offender Rehabilitation (GLM) is een opkomend theoretisch kader dat suggereert dat effectieve rehabilitatie interventies een dubbele focus moeten hebben: zowel het verbeteren van het welzijn van de dader als het verminderen van de recidiverisico.
Verondersteld wordt dat wanneer men niet alleen werkt aan risicofactoren maar ook aan persoonlijk relevante behoeften en welzijn van de dader zelf, dit de behandelmotivatie kan vergroten en via die weg het recidiverisico kan verlagen. Hoewel deze ideeën veelbelovend zijn, ontbreekt er empirisch bewijs voor de onderliggende assumpties van het GLM, vooral bij jongeren. Daarom onderzochten we in dit proefschrift de onderliggende assumpties van het GLM over welzijn, delinquent gedrag, behandelmotivatie, en rehabilitatie bij (gedetineerde) adolescenten.