In de gesprekken van hulpverleners of leerkrachten met jongeren overheerst vaak de stem van professionals als beter-wetenden, conform het medische en onderwijskundige model: protocollair - een gebroken been genezen met zes weken gips - en door methoden en programma's uit te voeren zonder echt af te stemmen. Maar als dat niet gaat zoals verwacht, slaan onzekerheid en twijfel toe. Geke Klapwijk en Peer van der Helm presenteren hiervoor een andere invalshoek: beter leren luisteren.
In de praktijk horen we van zowel jongeren als medewerkers dat zij onmacht ervaren in het contact met elkaar als het gevoel overheerst niet gehoord te worden. Soms zien we dat professionele hulpeloosheid bij medewerkers onbedoeld leidt tot harteloosheid, waarvan jongeren de dupe zijn.
De presentietheorie geeft aan waarom luisteren zonder oordelen zo belangrijk is voor de zogenoemde werkalliantie: de verbondenheid tussen cliënt en hulpverlener, tussen leerling en leerkracht.