Vaak verwonden adolescenten zichzelf op een plek op hun lichaam die normaal gesproken niet zichtbaar is voor de buitenwereld, bijvoorbeeld de bovenarm of de buik.
Opzettelijke zelfverwonding is het beschadigen van het lichaam. Het is niet de bedoeling zichzelf te doden. Zelfverwonding is dus niet hetzelfde als een suïcidepoging. Ook het gebruik van middelen, eetstoornissen zijn vormen van zelfbeschadiging maar vallen niet onder deze definitie.
Dit opzettelijk zelfverwondend gedrag is sociaal onacceptabel gedrag waarbij een persoon zichzelf opzettelijk en op een directe manier fysiek letsel toebrengt zonder de bedoeling te hebben zich het leven te benemen” (Claes & Vandereycken, 2007, p. 14). De laatste toevoeging wijst erop dat zelfverwondend gedrag diagnostisch verschillend is van een poging tot suïcide. Claes en Vandereycken (2007a) voegen hieraan toe dat het een sociaal onaanvaardbaar gedrag is, ten einde opzettelijk zelfverwondend gedrag van esthetische vormen van zelfverwonding (zoals piercings en tatoeages) te differentiëren.
Claes en Vandereycken (2007a) beperken de term zelfverwondend gedrag tot directe verwondingen van de huid, zoals zichzelf snijden, branden en krassen. Met deze bepaling worden andere types van gedragingen die een element van zelfbeschadiging inhouden uitgesloten. De drie voornaamste uitingen hierbij zijn: middelenmisbruik, eetstoornissen en suïcidepoging.
